यो पल

यो लामो लाममा म पर्खिरहेको छु आफ्नो पालो,
रंगी-चङ्गी व्यक्ति वरपर, कोही खैरो,कोही सेतो, कोही कालो ।।
फरक फरक सबका चटकी, फरक-फरक छन् हाऊ भाऊ ।
कोही एक्लै, कोही झुण्डमा, चलिरहेको छ आऊ जाऊ ।।

म पर्खिरहेको छु यहाँ, वरपर नियाल्दै तमासा ।
तौलदैं अनि जोख्दै हरेकले फ्याँकेको पासा ।।
मलाई भोलि यँहा खोज्ने कोही छैनन् तैपनि ।
आज यी सबैसित मिसिएको मैपनि ।।

सबै यहाँ पर्खिनैरहेका, कोही एक्लै, कोही दुई ।
औचित्य सबको एकै, कोही कदममा त कोही चढेका बुई ।।
म पनि बाढीको भेलमा बगेको वस्तु जस्तै बग्दै ,
कहाँ जाने, कहाँबाट आएँ, औचित्यहीन सबै भुल्दै ।।


हिजोको दिन बिते जस्तै; बित्छ यो जीवन पनि
चाहनू नचाहनू, यिनले केवल बढाँउछ कुटिलता ।
जीवन वास्तवमा यति सरल छ; यति सरल ,
मनुष्य सरलता भित्र हराई खोज्छन् जटिलता ।।

डण्डीमा झुण्डेपछि ध्वजा हावासितै बहेकै हुन्छ,
आ-आफ्नो भागमा जे पर्छ; त्यो सितै मनु बाँचेकै हुन्छ ।
केही यस्तो छैन पींडा वा सुख; जसले जीवन रोकोस् ।
कही यस्तो केही छैन, जसले अन्त्य छेकोस् ।।


यसैले त वास्तवमा, भोलि कसैलाई यँहा खोज्ने कोही छैनन् ।
यसैले त सायद, भोलिको दिनमा यँहा खोजिनु पर्ने केही छैनन् ।।।