प्रकृति

कहीं कति कडा प्रकृति, कही कस्तो नरमी ।
कहीं शीतल शान्त त कही प्रचण्ड गर्मी ।।
तिम्रो बदलिंदो रुप, खै के को हो ईसारा ?
तिम्रो प्रचण्डता भोग्नेलाई,खै के छ साहारा ?

माता मान्छ लोकले त किन सन्तानमा भिन्नता ?
कसैलाई ममताको छाया त कसैको भागमा खिन्नता ।।
कही तिमी आफ्नो अति सुन्दर रुपमा स्थापित
कही अलिकति पनि वर्षेन;  किन तिम्रो प्रीत ??

के कथा वा ज्ञान छ लुकेको यो विविधतामा ?
खै कुन माया अंकित छ यो असमानतामा ?
प्रकृति; हरपल यो खेलमा तिमी छौं अगाडि  ।
कहीं आफ्नो पूरै दृष्टि त कहीं हेर्दिनौ फर्की पछाडि ??

यो तिम्रो माया गर्ने तरीका हो या रिस पोख्ने बाटो ?
आमा हौं तिमी पनि, यो कडापन किन मायाको साटो ?
तिमी हाँसेको हेर्न, सन्तानको मन पनि तड्पन्छ ,
आमा खुशी होऊ भनि, ह्रदय हरपलै भन्छ ।।

यो रिसबाट निस्क अब, यो विषबाट निस्क अब,
तिम्रो हाँसोको प्रतिक्षामा  तड्पिसके संसार अब ।
तिमी पनि कर्तव्यको मारमा होलाऊ, न्यायको भारमा होलाऊ ,
के सही, के गलतको जटिल  ढोकारुपी सँघारमा होलाऊ ।।

तर अब सबले तिम्रो शान्त रुप देखून्, तिम्रो वात्सल्यको अनुभूति पनि ।।
सबैलाई समान व्यवहार सहित पूराना कुरा बिर्सिदेऊ त्रुटि भनि ।
प्रकृति तिमी; सबको निम्ति माया बोकी फर्की आऊ ।।
आफ्नो सुन्दर सबल रुप धरी यो; सम्पूर्ण  लोकमा छाऊ ।।